Geçenlerde Pablo Neruda ile postacısı arasında geçen o meşhur diyaloğu bir kez daha hatırladım:

— Neden şiirlerimi çalıp sevgiline kendi şiirinmiş gibi okudun, postacı?
— Üstad, şiir yazanın değil… ihtiyacı olanındır.

İşte bu cümle, bir süredir aklımdan çıkmıyor.
O sahne canlanıyor:
Kapının eşiğinde Pablo Neruda
Karşısında postacı
İçeride kitaplar, dışarıda ihtiyaç.
Şiiri çalmıyor aslında postacı;
o şiire tutunuyor.

Çünkü bazen insanın konuşacak gücü olmaz,
kelimesi yetmez.
O zaman başkasının yazdığı bir şiir,
onun sesi olur.
Ve işte o anda şiir,
sadece yazanın değil,
ihtiyaç duyanın malı hâline gelir.

Ama buraya, bizim memlekete dönüp bakınca insanın içi burkuluyor.
Çünkü burada sadece şiiri değil,
sözü bile ifade edemiyorsunuz bir başkasına.

Bir şey söylemeye kalktığınızda hemen damgayı yer, akşamına ekranda itibar suikastına uğrarsınız.
Terörist, hain, bölücü, bozguncu, tahrikçi…

Bu topraklarda artık bir şiir değil,
bir kelime bile başınıza dert açabilir — ki açıyor.

Postacı belki bizde olsaydı,
o şiiri sevgilisine okuduğu için gözaltına alınırdı.
Neruda da “suç örgütü lideriyle iletişim”den
soruşturma geçirirdi.

Çünkü bu düzende suç, içerik değil;
niyettir.
Ve niyet… hep senin kim olduğuna göre tanımlanır.

Biz konuşamıyoruz.
Kendi cümlemizi kuramıyoruz.
Kendimizi ifade etmek bile  cesaret gerektiriyor.

Gerçi dünün “terörist başı” video çekebiliyor ama…
O başka bir mevzu.

Şimdi dönüp o postacıya soruyorum:
Ya biz?
Bizim ihtiyaç duyduğumuz o sözü,
o şiiri,
o cümleyi…
Kim bize verecek?

Belki de o postacı burada olsaydı,

“Üstad, sizin de Nazım’ınız var” derdi.

Belki de elini cebine atıp,

buruşmuş bir sayfadan

Nazım’ın şu dizelerini mırıldanırdı:

“Bir ağaç gibi tek ve hür,

ve bir orman gibi kardeşçesine

 İşte tam da bu yüzden,
ağaç olmaktan,
orman olmaktan korkuyor bu düzen.
Çünkü söz, bir orman gibi yayılırsa…
susturamazlar.

O yüzden bu köşede yazmaya devam ediyorum.
Çünkü susmak,
kabullenmek anlamına geliyor bu düzende.

Ben susarsam,sen susarsan...
Bu yazı yazılmazsa…
Yarın çok geç olabilir.