Bir Instagram videosu izledim. Genç bir adam kalabalık bir mekânda arkasından gelen için kapıyı tutuyor. Ardından gelen başkası da aynı şeyi yapıyor. Böyle böyle bir iyilik zinciri oluşuyor. Altına da şu klasik cümle: “Küçük bir iyilik, büyük değişimlere yol açabilir.”

Güzel hikâye. İnandırıcı da. Ama her güzel hikâye biraz da masal değil midir zaten?

Gerçekte ne oluyor peki? Kapıyı tutuyorsun, geçen dönüp teşekkür bile etmiyor. Yol veriyorsun, korna yiyorsun. Yer veriyorsun, birileri “zaten kalkacaktım” diyor. Ama yine de tutuyorsun kapıyı. Çünkü mesele karşılık almak değil. Çünkü kendine ihanet etmemek için hâlâ bazı refleksleri koruyorsun.

İyilik zinciri… Belki. Ama zincirin bazı halkaları kırık, bazıları paslı. Herkes kendi iç savaşıyla meşgul. Nezaket artık nadir bir para birimi gibi. Harcayan az, anlayan daha da az. Ama yine de tutuyorsun kapıyı. Çünkü o an, birinin sessizce “teşekkür ederim” demesi, her şeye değebiliyor.

Küçük jestlerin dünyayı değiştireceğine inanmıyorum. Ama insanı değiştirdiğine inanıyorum. Ve bazen bu da yeterli.

Çünkü bu hayatın içinde her şey değişmeyebilir… Ama sen bazı şeyleri değiştirmeyi seçebilirsin.