Nasreddin Hoca’ya bir gün biri gelmiş:
“Ben sizi eşeğiniz sayesinde tanıdım,” demiş.
Hoca da hiç bozuntuya vermeden:
“Olur ya, eşekler birbirini tanır,” diye yapıştırmış cevabı.

Biz kimseyi eşeğinden tanımıyoruz ama,
kimin eşeği kime selam veriyor,
kimin yularını kim tutuyor,
kim hangi yokuşta neyi çekiyor…
Biliyoruz artık.

Yıllardır sırtımıza yüklenen zamlar, vergiler, adaletsizlikler…
Her biri birer semer gibi duruyor sırtımızda.
Ama hâlâ çıkıp bize “şükredin” diyorlar.

Kendileri çift camlı araçlardan bakarken;
emekli, işçi, yoksul geçen karakışta
doğalgaz, elektrik faturasını düşünmekten uyuyamadı.
Sonra da yoksula, fakire, fukaraya “sabır” öğütlüyorlar.

Doğrudur, sabırda sorun yok;
bu millet sabır konusunda zaten madalyayı çoktan hak etti.
Ama işin en acı yanı şu ki,
bu sabır madalyasını boynuna asanlar,
dönüp kendilerine yükü bindireni de alkışlıyor.

Yani yükü hem taşıyoruz, hem de yükü yükleyenleri alkışlıyoruz.
sırtımızda yük, dilimizde methiye…
Ne tuhaf bir tevekkül, ne garip bir durum

Üstelik bu durum sadece alkışla kalmıyor.
Her şeye rağmen hâlâ, bize bu  yükü bindirenleri kurtarıcı sanıp oy veriyoruz.

Ziya Paşa bu durum için bakın ne demiş:
“Fîli aldı vâlide, sultan oldu eşek;
Artık uydu kalanı da, it oldu gerek.”

Ziya Paşa, 
O dönemin ehliyetsiz,liyakatsiz yöneticilerini
ve bu yöneticilere alkış tutanları
sert şekilde eleştirmiştir.

Belki de bu yüzden,
eşek olmaktan çok
yulara alışmak daha büyük bir dert bu memlekette.

Sürçülisan eylediysek affola.