Bazen en parlak ışık, en koyu gölgeden doğar.Hayatımın tam ortasında bir geçiş noktasındayım. Arkama baktığımda kapanan kapılar, önüme baktığımda bilinmez yollar görüyorum. Bitişler ardımda bıraktığım izler, başlangıçlar ise henüz elimde olmayan ihtimaller gibi. Bu ara duraklarda insan, en çok kendi sesini işitiyor; güçlü yanlarını da, kırılgan yanlarını da. Yeni bir yaşın eşiğinde dururken ben de zaman zaman karamsarlığın omuzlarıma çöktüğünü hissediyorum.

Ama şunu öğrendim: Karamsarlık yalnızca bir yük değil. Bazen, en derin üretkenliğin kaynağı.. Kafka, karanlığın içinde sistemin gölgesini gördü ve Dava’yı yazdı. Van Gogh en büyük acılarını tuvale akıttı ve dünyanın en umut dolu “Yıldızlı Gece”sini armağan etti. Sylvia Plath, melankolisini kelimelere döktü ve şiir tarihinin en samimi seslerinden biri oldu. Onların acıları, en güçlü eserlerine dönüşürken bize de şunu öğretiyor: Yaratıcılık, çoğu zaman hüznün kıyısında filizleniyor.

Belki de yaratıcı olmak, dünyayı herkesin gördüğü gibi görmemek; daha fazla hissetmek, daha derine inmek demektir. Neşenin yüzeyselliğinde saklanan ayrıntıları, karamsarlığın sessizliği görünür kılar. Ve bazen içimizdeki o koyu gölge, aslında yeni bir ışığın habercisidir.

Ben de bugün, karamsarlığımı bir yenilgi değil, bir tohum gibi görüyorum. Biliyorum ki, bu geçiş döneminde içimde açılan boşluğu ister kelimelerle, ister başka yollarla doldurabilirim. Belki yavaş, belki kırılgan… ama mutlaka yeniden. Karanlığın koynunda saklıdır ışığın tohumu; yeter ki göze alalım filizlendirmeyi.